*.*

Roztańczony mym cierpieniem,
Niczym baletnica w kiczowatych pozytywkach.
Uradowany mym grzechem,
jak diabeł z ciemnych czeluści.
Nadzieja twa była
Niczym pierwsza gwiazda na niebie.
Lecz zawsze dawałeś ją i
Z powrotem kradłeś do Siebie.
Płakałam, boleści chowałam,
Lecz przestałam się z Tym kryć.
Podeszłam do Ciebie,
z łzą w oku,
spojrzałeś na mnie wzrokiem ponętnym,
wiedziałam, że już coś we mnie pękło.
Twą niewolnicą się stałam,
Już do końca mych cierpień,
Do końca trwania.
Ty dalej balowałeś z powodu wygranej,
dalej drwiłeś z mojej przegranej!
Żal ogarniał,
Zamęt panował,
w mej głowie,
przed twą osobą.
Nastała cisza,
niczym w próżni,
świat mój umarł,
gdyś Ty go opuścił.
Lecz ta melodia ciągle w sercu grała,
wciąż nadzieje dawała,
jedyna nie powtarzalna symfonia,
z twej kiczowatej pozytywki,
tej z baletnicą,
która każdego zauroczeniem okiełznywała…

autor

NaćpanaŚmierć

Napisany: 2008-10-04 Dodano: 2008-11-04 19:25:52

Ten wiersz przeczytano 510 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie