P ł o m i e ń

Jesteś płomieniem,
co nie zna końca…
Palisz me serce,
pochłaniasz swym żarem…

Promienie gorzkie,
gorsze od słońca
Bijące od krwistych ścian,
zatrute umiarem…

W kajdany zakute,
bo na wodzy trzymane
przepalą tworzywo
Uciekną w dal siną…

Tak płoną na pokaz,
by je ktoś docenił…
by przywiódł swe serce
mrozem oblodzone

I wreszcie zapłonął…
Wyręczające strudzone
swą pracą płomienie…
bezkresne,
zimne
i nadzwyczaj spalone…

autor

Angel_Of_Love_

Dodano: 2008-03-28 19:44:15

Ten wiersz przeczytano 381 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie