ś c i e ż k a
wije się wśród lasu ścieżka
kto nią chodzi i czy mieszka
na początku jej lub końcu
dla kogo się mieni w słońcu
pod stopy się skromnie ścieląc
i trudy wędrowców dzieląc
zna ich troski i marzenia
osiągnięcia i zwątpienia
jest jak dobra opiekunka
powierniczka i piastunka
zawsze dokądś doprowadzi
nic nie mówi i nie zdradzi
w ciszy ludziom towarzyszy
nie wygada co usłyszy
autor
zdzisław
Dodano: 2007-05-12 08:47:01
Ten wiersz przeczytano 934 razy
Oddanych głosów: 15
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (10)
tak... stopom wiesc sie nam pozwala... sciezka sama w
sobie pieknie nas zaprasza...spacer latem...spacer
zima.. ciagle sekret w sobie zamykajac... i wedrowcow
tajemnica wciaz okrywa...pozdrawiam :)
witaj! swietna przyjaciolka!
pozdrowka!
ścieżki się plotą czasem samotnie, a czasem róża na
nich tez rośnie:)
pozdrawiam
Bardzo piękny wiersz...jak zawsze świetne rymy...myślę
że kazdy z Nas ma taką ścieżkę którą często
chodzi...gdzie dzieli się swoimi troskami i
marzeniami...
Pozdrawiam
Każdy z nas ma taką swoją ścieżkę która prowadzi przez
las...
Pozdrawiam!
A
Wiele nam nie trzeba jak kilka takich optymistycznych
strofek i raźniej na duszy.
Taka ścieżka to jak droga życia, wiele widzi , wiele
słyszy, prowadzi ku przeznaczeniu...ładnie i bardzo
refleksyjnie. Pozdróweczki Aga
Twój wiersz skłania do refleksji...
Do zastanowienia się- dokąd tak naprawdę chcę dojść...
Tak go odebrałam.
Pozdrawiam- A.
Zawsze do celu prowadzi, także ścieżka ludzkiego
życia. Popadłam w zadumę...
Jest to piękny wiersz i właściwie dobrane
słowa.Pozdrawiam.Gosia!