***

Żelazny łańcuch z żalu,
pare słonych pereł rozsypanych,
zatracone oczy szuakają schronienia.
Ale nikt z nich już nie wróci
i nikt ich już nie czeka.
Wraz z ostatnią nutą smutku
czas przez niewypowiedziane „przepraszam”
nić nienawiści przewleka.
Czekamy końca, choć on
już na nas na początku czekał.
Wieczność rozchyla uda...
Pytam – dokąd?
Nikt nie słucha.
Wraz ze świtem staję się niewidzialna.
Pomijam ich i odchodzę pomijana.

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-03-19 Dodano: 2008-03-19 21:19:27

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Społeczeństwo

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie