***

oddana w dysproporcję
układam w zwilgotniałym mózgu krajobrazy
i widzę że z ust ślina paruje jak ranna rosa
a z oczu wzlatują małe kwiatowe pręciki

codzienność
z każdą chwilą brutalniejsza niż lubię
a różaniec który zwykłam trzymać w szufladzie
wplata mi się we włosy

nie strasz mnie że się skończymy
tam gdzie trzepoce się pod sufitem zaczepiona o rzęsy ćma
przecież zdążymy tylko zlepić światło
zanim zgasi nam je lampa

nie odchodź
jeszcze cię czuję przez moje wklęsłe usta odbite na szybie
pomimo że ta obłąkana pora roku
przyswaja nas swoją lepką śliną

stoję tu za zakrętem
i dla rozładowania atmosfery badam palcem dno oka
czekam aż rogówka się odezwie
- to biopsychiczne oddziaływanie natury

trwam wtopiona w biel wymiętego ogrodu
w bezruchu nieświadomej hibernacji
ciągnie się ta chwila i kłuje w przełyk
a ja już wiem że w moim życiu skończył się sezon na tulipany

blade światło przerywa mi widzenie
na podniebieniu czuję resztki wczorajszej waty cukrowej
proszę kup mi nadzieję
będę stała przy kasie zwrócę koszta

autor

blimsien

Dodano: 2007-10-12 20:28:57

Ten wiersz przeczytano 578 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Zimny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie