* * *

Dla mojego pradziadka, który całym sercem umiłował dawną Polskę.

Stoją na linii frontu
trupy wojny
z śmiercią wyrzeźbioną na twarzach
z nieistniejącymi prawdami wpojonymi przez lata młodzieńcze
to oni bronią twego domu

zamazani w chaosie
w brudzie łez
i strachem duszącym
gdy wróg zabija
brata

a śmierć chwyta za zakrwawione dłonie
patriotów bohaterów
którzy są głusi na wołania o pomoc
nie unoszą już mieczy

ostatnie jęki
uciszone głośnym hukiem
wsłuchując się w szum żałobnego hymnu
jestem głuchy i zimny

usta którymi już nie władne
wydają gorzki lament

autor

Dziecko lodu

Dodano: 2007-02-02 14:27:04

Ten wiersz przeczytano 515 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Świat

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie