***

Idę już, idę
i wrócić nie umiem,
staję się dzieckiem,
którego nikt nie rozumie.
Ręka w pięść się zmienia
i gniew uderza
o lód zapomnienia.

Opada ze mnie wszystko,
leży u stóp,
kiedyś było Czymś
- niewiarygodne!?,
widzę, jak dziś śpi
na tym dnie, samotnie.

Idę już, idę
zerwany, ścięty,
pamiętać nie chcę
tych rąk
wyciągniętych.

Zamieć wiąże drzewa,
las mi śpiewa,
niech śpiewa.
Czasem ptak się zerwie
i zatrzyma tym hałasem,
świat wpatrzony we mnie
odbija się czasem.

Idę już, idę
i wrócić nie potrafię,
coraz dalej od siebie,
bez ciebie...

Odejść jest mi najłatwiej.

autor

LenaLaut

Napisany: 2008-02-07 Dodano: 2009-02-07 13:00:26

Ten wiersz przeczytano 633 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Wolny Klimat Smutny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie