...

Siedzę pod gruszą
skapują łzy
zamieniają się w czarne diamenty
twe listki delikatnie mnie muskają
tak mi jest dobrze
stoisz przy mnie jak matka
nie pozwalasz odejść
cieszysz się za każdym razem
gdy przyjdę.
Jej kwiaty mnie nie ogłuszą
wokoło pachną bzy
rodzinny dom...
ostoja, ochrona przed światem...
on nie jest zły...
to ludzie...
Gruszo, Twe szemrania nie ustają
nie mów już nic.
Dziękuję. Wystarczy że mnie wysłuchasz.
Abyś nie umarła przede mną
byłaś moim dzieckiem
dzieckiem dla Ciebie byłam ja...
Zbyt szybko mija życie
biegnie w takt do przodu
w rytm pieśni skazańców...
Toczy się miarowo, acz szybko
niedługo przeminę
Ty jeszcze zostaniesz
to, co zostało z cierpienia,
nie zginie
to, co pozostało z miłości
szybko przeminie...
Nie każ mi odchodzić
pozwól mi wrócić
do Ciebie,
do dzieciństwa
wciąż tego pragnę
zaczynać wszystko od nowa
od początku
nie popełniać tych błędów...
A teraz znów siedzę obok Ciebie
i płaczę.
Teraz łzy
zamieniają się w iskierkę nadziei

autor

dzaba

Napisany: 2004-09-30 Dodano: 2004-10-09 11:20:14

Ten wiersz przeczytano 520 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie