***

Dla Paulinki...

Tak, nadeszły te okrutne dla ducha dni,
Gdy wszyscy odwrócą sie do Ciebie plecami
Gdy Twój płacz stanie się głuchy jak cisza,
Gdy Cie samotność od środka wyniszcza...

Wydaje się, że szczęście sie zakończyło,
że piękne wspomnienie mgłą się spowiło,
nadzieja, która zawsze ostatnia umiera,
Swym krzykiem rozpaczy do nas dociera...

Miłość, która dawniej dawała Ci życie,
Teraz ta miłość krwawi, rani Cię skrycie.
Nie chcesz się juz więcej budzić,
Wycieńczenie, juz nie potrafisz się życiem trudzić...

Odczuwasz, że miłość znikła, a wraz z nią nadzieja,
że światło radosnego Słońca do Twych lic już nie dociera,
Jesteś wypłukany z uczuć, Ty już nie czujesz,
Dlaczego się chcesz poddać, dlaczego w smutku próżnujesz ?

Gdy czuje, że już nie ma dla mnie ratunku,
nagle pojawia się Słońce,
Nadzieja, miłość, oba uczucia z jednego gatunku,
I znów, wraz z Nią, spaceruje po życiowej drodze...

autor

PablosSC

Napisany: 2005-10-16 Dodano: 2005-12-07 15:15:33

Ten wiersz przeczytano 466 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Nadzieja

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie