* * *

Odrętwienie…
I dostrzegam to, czego widzieć się nie da… zupełnie
Potok słów się na usta ciśnie, zdanie odmienne
Od wszystkich… uzależnienie od cierpienia?
To wszystko to tylko złudne, na wskroś złe marzenia.
Nie rozumiem siebie. Wyjaśnić siebie nie mogę… życie?
Siedzenie, leżenie… w smutku gnicie!

Czarny płaszcz osobowości przykrywa mnie całego.
Tego małego, głupiego
Uśmieszek złośliwości na minie pokornej…
Poskromienie duszy niesfornej

Powrócić do siebie, części samego… tego…

Estetyka życia kopie jak żadna używka…
Prawda to tylko przykrywka.
Więc ja jestem jeden?
Zrozumie mnie ktoś? Na horyzoncie Eden…
Czy Tartar? Wszelako jednakim się mi to widzi…

Wejdę na schody, okurzę to, co zakurzone,
Wejdę tam znów po wszystkim,
To, co nie zostało zniesione
Zniosę, zdaje się bliskim…

Zniknę? Na pewno…
Wszystko mi jedno…
Miny wam zrzedną…

Milion lat przetrwać? Oby dłużej!
Na wskroś przebity, powłóczony torturą!
Przez las… bieg i zmęczenie

Poeta? Ha! Głupiś! Umrzesz wszak!
Człowieka wrak…
Ze skrzelami po wodą głupoty…

autor

Archangel

Napisany: 2008-01-08 Dodano: 2008-01-08 22:09:50

Ten wiersz przeczytano 752 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Zimny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie