*****

Czułość stworzenia
Ma formą odkrycia
Zmysłem dotykam to co ulotne
Tracąc poczucie obecności
Nikła
Znikam w ramionach piołunu
Przybyłam naga
Bez rzęs i ust
Mówią że ułomna
Po stracie rozumu
Biegną w ciemność
Obezwładniona obrazem na brudnej ścianie
Dłonie zanurzam w srebrnej cieczy
Budzę się w szaleństwie
Przyozdobiona wiarą
Zakłócili mi cykl obłędu
Związali
I wyrzucili przez lustro
Spadałam długo
Tracąc wspomnienia i fragmenty ciała
Stałam się cieniem
Nie zdołają już mnie schwycić
Wyciągnęłam niematerialne dłonie
W twą stronę
Chcę dotknąć twych warg
Lecz boję się potępienia
Odcisnąłeś nimi na mej szyi
Bolesne znamię
Umieram z zachwytem w oczach
Serce bije szybko
Czuje skurcze i widzę jego ruchy
Zbyt mały organ
By skryć w nim uczucia
Dlatego okaleczona
Pozostaje dla świata ułudą
Szalona dziewczyną
W białej sukience
Zbierającą z bruku śmieci
Kolorowe papiery
Kawałki szkła…

autor

Monika Kracik

Dodano: 2007-11-05 18:23:38

Ten wiersz przeczytano 386 razy

Oddanych głosów: 0

Rodzaj Biały Klimat Romantyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie