***

To tylko świecy płomyk tańczący na wosku.
W złotą suknię ubrany i buty błękitne.
Ukłon szybki obrót i krok i znów krok. Istne
Piękno zamknięte w króciutkim na wietrze skoku.

Choć niewielki, nikły i ulotny to zmroku
Jest wrogiem odwiecznym, jak dźwięki cudowne
Orkiestry wrogiem dla minut cichych, co smętne
Grają nuty. Światło i mrok niczym w baroku.

Czy to dar Prometejski? Żywioł ujarzmiony?
Bóstwo w powietrzu ukryte? Zmienny pierwiastek?
Najczystsza wśród energii ? Czy też anioł wojny?

Róża pośród żywiołów, bo chociaż jest piękny
To bezlitosny dla zgubionych rąk i kartek,
Które zawędrują na swój bycia kres pewny.

autor

Vivat

Dodano: 2012-04-21 13:35:15

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Sztuka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie