***

Byłaś tu od zawsze, od dziecka Cię znałem,
Garnąc się do życia, nie chciałaś zawrócić.
A gdy poszłaś dalej, jak dziecko płakałem.
Śpisz, lecz świata marzeń nie chcesz już opuścić.

Odeszłaś tak nagle, tak bez pożegnania,
Niedanym mi było znowu Cię zobaczyć.
Wybacz mi te wzystkie chwile zniedbania,
Źle mi bardzo, serce wciąż tonie w rozpaczy.

Zawsze głodna życia, spragniona miłości,
Stół miałaś nakryty, prosiłaś o wodę.
Czarna, jak dno morza łez i bezsilności,
Czysta, jak śmierć sama dająca swobodę.

Wzrok niegdyś dziecięcy przepełniony bólem,
Chęć życia, wyparta chęcią nieistnienia.
Twój wyscig skończony, od dawna to czułem.
Dobiegłaś do mety, więc do zobaczenia.

Zanim Cię dogonię, wykrzyczę to z siebie:
Wszystek żal, tęsknotę, które na dnie serca
Jątrząc się, ropiejąc, chcą dotrzeć do Ciebie,
Pocieszyć, wypięknieć, już nie znaleźć miejsca.

Dzięki Bogu nie cierpiałaś...

autor

seba-yimmy

Dodano: 2008-04-07 08:11:32

Ten wiersz przeczytano 626 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Smutny Tematyka Śmierć

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie