***
nie myślałam
trwoniłam słowo
słowa
poematy antymoje.
zasłużyłam
na wielką ,bezkresną, dziką...
zapuszkowana.
gniotłam.
gniotę
resztki strun mojego sumienia
bardzo moja
wina moja wielka.
autor
autoironia
Dodano: 2008-05-02 11:28:50
Ten wiersz przeczytano 695 razy
Oddanych głosów: 3
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (2)
Zgadzam się z Ninoczka, że ten i poprzedni wiersz
współgra z nickiem. Często zapominamy jednak, że nasza
autoironia przy okazji potrafi ranić bliskie osoby.
;))
Jakże adekwatny wiersz do nicku :)
Podoba się pomimo zbędnych kropek na końcu (niby
wersów.)