Wiersz czterysta...
Zgromadziło się zbyt wiele
ludzkich nieszczęść
czy to kara boża
czy też losu kaprys.
Zgromadziło się zbyt mało
ludzkiej radości
czy to ludzi wina
czy to smutek jest za silny.
Powiało gdzieś nadzieją
gdzieś miłość przystanęła
życie wciąż ludzkie
ludzie wciąż życiowi.
autor
neplit123
Dodano: 2019-08-18 16:14:16
Ten wiersz przeczytano 407 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (9)
Samo życie.
Pozdrawiam :)
każdy jest kowalem swojego losu ...ja to mam szczęście
i nie narzekam ...a cas płynie wartko jak rzeka ...
Sorki, nie kopiowałam poprzedniczki :)) teraz widzę,
że napisałam to samo co Stella ;) Nie zmienia to
faktu, że wiersz bardzo życiowy :)
Takie życie...
Pozdrawiam :)
Takie zycie.
Pozdrawiam:)
I tu pasuje mi takie motto:
"Tylko jedna rzecz powinna zasmucać duszę, obrażanie
Boga"...
Ludzkość nic już nie rozumie,
wiary tylko ogłupiają,
ku przepaści krocząc tłumnie,
winą Boga obarczając.
Błędną drogę wybraliśmy,
ku przepaści wciąż kroczymy,
rozum już pożegnaliśmy,
za niedługo świat zniszczymy.
Ktoś powiedział, że "Nadzieja jest matką głupich",
chyba miał rację. Fajny wiersz, na czasie.
Serdecznie pozdrawiam życząc miłego wieczoru :)
w tej ciągłej pogoni za pieniędzmi po prostu
przestajemy się śmiać
Na świecie jest dużo łez, smutku, a mało radości, to
fakt, ale zawsze możemy to zmieniać. Pozdrawiam.