wiersz dedykowany

Wiersz dedykowany Izie P.- z uwagi na jej wiersze... - wciąż z myślą o...

Motto: Kobieto! - lekkości piór!
- zwyciężaj!..
- proch i posępność gór.
ok. 1988-9 r.

Gdy świat mi przyszedł – z krajobrazem,
gdzie motyl – łamie jodły stare...
tęsknią – wykroty. - Mrą – strumienie.
- Klucz – odlatuje z siwym żalem
krzyk – zostawiając swym wyrazem,
jak łzy – i sny – przepite w barze.

Chciałbym odpocząć... - w twym bławacie,
który – w stulonych skrzydlach – drzemie.
Zaplatam myśli twoje... - w słowa...
- Pragnę już tylko być – spojrzeniem
patrzącym w spokój: w blaski, cienie
z pobocza mej zburzonej drogi.

Ech!!! - bylas kiedyś! - mym marzeniem...

Pozostał mi - kieliszek pusty
i – drżące usta... (dla niechcenia)
wciąż – całujące... - wierszem - Niebo!..

Tak! - byłem kiedyś takim chłopcem
- zdumionym zawsze dla oczaru
jej oczu... - w ktorych – sny miłosne,
dla ust dziewczęcych... - nad koszmarem
kłamstwa, co upaść miało w glinę.

Pozostał mi – kieliszek pusty.
- Usta... – nietknięte
przez rozpusty.

Zagraj nam... - Izo! w zlotych trąbkach!
- daj – grzebień – dudkom. Głos – w kukułki!
(jak dałaś głos – jeleniom w bukach)

Już tylko w twoich echach - szukam...
wciąż pragnąc - "głosów Przyjaciółki"
w moich skrywanych przesłyszeniach.

Stokrotna łąko - (Magdo!) z echem
motylich pragnien – za miłością
- bądź moim świtem – i oddechem...
- wejdź we mnie – swoją obecnością.

Zostańcie!..
- z kwiatem - co odmienia
w żałosne łkanie – twarz kamienia
(- tak, abym - słowem – w Amor... - strzelał)

Nie mogę kalać Jej Imienia...
- zbyt wiele sladów... – odcisniętych.
więc – westchnę... (- zmyślę): "Iza-bella..."

(- Poezja: smak i zapach - mięty.)

- ust mi nie odda... - ni - wesela
- za zadne... - wiersze... (- brak - zachęty)

wciąż są - nietknięte... - - - - - Sakramenty!

30.12.2017 r.

autor

Wiktor Bulski

Napisany: 2000-05-22 Dodano: 2017-12-30 15:43:53

Ten wiersz przeczytano 4655 razy

Oddanych głosów: 51

Rodzaj Wolny Klimat Optymistyczny Tematyka Na dzień dobry

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie