wiersz jak deszcz

... i znów siedząc samotnie, myślę co napisać mam
co jeszcze powiedzieć mową wiersza mego
czy mogę coś zmienić ... czy ktoś mnie pamięta ...
dzień się kończy, minęły też święta -
... a ja siedzę i myślę o sobie,
myślę o niebie i o osobie
tylko jednej ... tak to już jest,
czasem trudniej jest pamiętać – niż nie wiedzieć nic
a jednak znów wspomnienia przetrwały
jednak mają swój dom – bezpowrotnie lata te minęły
i nie wrócą ... nie wrócą, a niebo chyli się ku ziemi
i gwiazdy swą światłość znów rozjaśnią umysł
i księżyc przypomni twarz, która powoli zanika
a dusza krzyczy, lecz nie słyszy nikt
lewitując ponad marzeniami powraca w jednej chwili
unosi się to znów opada i tak wieki całe
a duża łza spływa swobodnie ... bez ignorancji własnej osoby

i znów mgliste spojrzenie wstecz, znów deszczowy sen
metafora nie określi tego, co w sercu jest
i jakby można określić co naprawdę czuje się
to bym to zrobił, bez względu na deszcz, na mgłę ...

czasem trudniej przyznać się do czegoś, co było kiedyś, gdzieś
niż powiedzieć, że głupcem, ofiarą życia żem jest
a czas nie zabliźni ran, tak żeby śladu nie było gdy -
... gdy otworzysz wspomnień lub myśli swoich drzwi ...

... a gradobicie uczuć dopadnie i Ciebie i mnie
niczym na jawie lub w śnie zastanawiać będziesz się
co naprawdę a co tylko iluzją jest
gradobicie uczuć dopadnie Ciebie i mnie ...

może będziesz pukać do nieba drzwi –
może będziesz czekać, może będziesz iść
może świat cały stanie u Twoich stóp
może ktoś rzuci kwiaty na Twój grób ...
być może ktoś wciąż kocha Cię –
czasem daremnie, w niewiedzy Twej lub nie
być może Ty kochasz ciągle i –
... [według mnie] niech otwarte będą zawsze Twoje drzwi

autor

daub

Napisany: 2002-01-14 Dodano: 2006-09-06 18:24:09

Ten wiersz przeczytano 535 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Rymowany Klimat Rozmarzony Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie