Wiersz jesienny

Buchnęły drzewa jesienią
Przybyło złota w sadach
Horyzont się żółcią znaczy i dziko płonie czerwienią

Niebo swój dach błękitem szarym stroi
Oddycha już cicho
Jesieni się boi

Słońce miód bursztynowy w jesionowe leje korony
Popielate rzęsy traw na łąk policzki kładzie
Pajączek mały w tyciunie ujął paliczki swoje babie lato zaplątane w sadzie

A wiatr pędzi już mniej szalony
Zakochane pieści wrzosy
A trawy swe złote porwać dają mu włosy

Pod klonami trwa bal jarzębinowy
W kolorowe suknie odziane dorodne stoją jabłonie
A dąb we frak purpurowy

Choć stary
Wyciąga konary jak dłonie
W wytwornym się zgina pokłonie

Choć siwe ma skronie
To mszana kora mu płonie
I drżą korzenie w podziemia łonie

To nie wrzesień lecz jesień
Przyczyną dębu są uniesień
I trzy dorodne jabłonie

Zazdrosny okrutnie jest o nie
Widać to z pozy
Choć wiem, że zimą znów je zostawi
Dla wiecznie pięknej mimozy

ŻS

autor

sam

Napisany: 2006-10-05 Dodano: 2007-09-23 16:28:08

Ten wiersz przeczytano 677 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Przygoda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie