Wiersz z parapetu
Kiedy wiem, że wiersz powstanie
w ciszę pospiesznie uciekam
i w ciszy buduję dokładnie
parapet mojego życia.
Siadam na nim cichutko
rysuję upartym piórem
w myślach obrazy wciąż nowe
pozwalam muskać im skórę.
Dotknięta wspomnień dłonią
zaczynam mrówcze działanie
aż z samego środka mnie
zaklęty głos ciszy się wydostanie.
Potem okno otwieram
wstrzymane wypuszczam słowa
i wracam w swój świat słoneczny
szczęśliwa jak kuta podkowa.
autor
kingula:)
Dodano: 2009-03-02 16:04:15
Ten wiersz przeczytano 606 razy
Oddanych głosów: 9
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (4)
wiersz świetnie napisany, bym wyrzuciła raz "w ciszy",
bo się gryzie podwójnie, tak będzie pięknie,
pozdrawiam
Piękny wiersz. Tak wygląda Twój proces tworzenia
wierszy :) Cudowny z pewnością na plusa. Pozdrawiam.
Tak powstają wiersze:"z samego środka (...)/zaklęty
głos". Podoba mi się porównanie"szczęśliwa jak kuta
podkowa", co z wcześniejszym epitetem "świat
słoneczny" nadaje utworowi lekkości.
spelniona:)ladna wena,ladnie o niej...swietne
porownania,od a do zet plynnie i trzymasz sie
tematu:)POZDRAWIAM!