Wiersz pięćset czternasty
Wszystkie tego świata nagrody
nie mogą mi zastąpić
bliskości z innymi ludźmi
nagroda cieszy
ludzie kochają.
Czy smutna myśl
to już przykrość
czy wesoła myśl
to już radość?
Gdzie patrzeć
gdzie słuchać
by życie nie smucilo
by miłość nie przegapić.
A moje oczy
tak pragną
widzieć szczęśliwych ludzi
a moje słowa
tak pragną
zarazać nadzieją.
autor
neplit123
Dodano: 2019-11-09 15:56:48
Ten wiersz przeczytano 335 razy
Oddanych głosów: 11
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (8)
ciekawy
miłego dnia :)
pytania zasadne ale lepiej nie pytać. Szczęśliwie nie
ma odpowiedzi ale czy chory chciałby znać dzień i
godzinę? Wielu odeszłaby ochota do umierania:)
Działaj więc, działaj - choćby dla zadowolenia oczu, a
będzie uroczo.
Lubię być tak zarażana. Pozdrawiam autora :)
Szczera prawda. Wiersz dosłownie zaraża nadzieją
O nadziei można w nieskończoność i dobrze...bo ona
umiera ostatnia. Serdeczności :)
nadzieja jest w nas nieodłączną cząstką
To chyba najpiękniejsza zaraza. Nadzieja... chociaż
krążą o niej podłe plotki... Pozdrawiam :-)