Wiersz pięćset piętnasty
Już życiem doczesnym
zaczynam się bawić
bo Bóg wesołego
chce mnie zbawić.
Już ludzie tacy inni
smutkiem obciążeni
czyżby bali się
dać dotknąć radości.
Już miłość poszła
na ludzkie szlaki
czemu więc ciągle
gubimy do niej drogę.
autor
neplit123
Dodano: 2019-11-10 15:12:45
Ten wiersz przeczytano 308 razy
Oddanych głosów: 7
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (5)
jedni się cieszą inni smucą
jednemu szczęście sprzyja drugiego łukiem omija
samo życie
pozdrawiam serdecznie
Skłaniasz do refleksji i zastanowienia się nad
odpowiedzią na zadane w wierszu pytanie.
Pozdrawiam.
Marek
zatem wydeptujmy ścieżki miłości razem
Nie wszyscy gubią...
Pozdrawiam :)
Ciekawy tekst. Pozdrawiam.