Wiersz pięćset szcześciesiąty piąty
Nie kuś mnie losie
dając pieniędzy plik
abym w bogactwie się nie pogubił
daj mi obecność ludzi
a radości i nadzei
mi nigdy nie odbieraj.
Gdy bezradność na człowieka spadnie
czy można się na życie obrażać
gdy samotność nie chce odejść
czy na miłosną wejdę drogę.
Pośród ludzi ledwo żywych
śmierć w swoje klaszcze dłonie
bo ich żywot końca bliski
ale smucić się nie trzeba
bo mam wieść radosną
tam gdzie ludzie martwi
tam już puste groby
bo tam raj się otworzył
na wieczne życie.
Komentarze (3)
Nie warto ulegać pokusom, jak to mówią - pieniądze
szczęścia nie dają...
Ciekawy wiersz, pozdrawiam :)
nie kuś mnie losie, bo człowiek łatwo ulega pokusom.
Pięknie ...