Wiersz siedemdziesiąty siódmy

Największym dramatem człowieka
jest brak miłości
bo serce boli
i myśli bledną
a człowiek zmęczony samotnością
w dłoniach trzyma
lampkę nadziei
ogrzewając się
jej ciepłym płomieniem
a w nas ciągle
za dużo obowiązków
za dużo trosk
za mało cierpliwości
za mało miłośći
dlatego
karmijmy się miłością
by ona w nas
nigdy nie umarła
bo jeśli ona umrze
my umrzemy
razem z nią
dlatego człowieku
nie bój się
idź i kochaj

autor

neplit123

Napisany: 2015-08-17 Dodano: 2015-08-17 13:22:14

Ten wiersz przeczytano 527 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Refleksyjny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie