Wiersz ślubny

z 1979 roku. Napisałem w dniu ślubu, albo dzień po.

Wciąż urodą się Twoją zachwycam od nowa,
Lecz, żeby ją opisać mam jedynie słowa
Płytkie konwencjonalne... To naprawdę mało,
By oddać cały powab, jaki ma Twe ciało.
Jesteś moja - więc każdy miesiąc stał się majem.
Gdy mnie widzisz - drażniątka bluzkę napinają,
Uśmiechają się do mnie, zaraz „Pieść nas!” proszą,
A ja spełniam tę prośbę z najwyższą rozkoszą.
Gdy Cię widzę dyskomfort czuję ze słodyczą:
Żądełko wnet postawę ma już zasadniczą
I chodzić mi nie daje, tylko kłuć chce, ale
Ty się moich ukąszeń nie obawiasz wcale.
Kiedy zwykle się ludzie od ukąszeń bronią,
Ty je lubisz i nieraz prowokujesz dłonią,
Albo oczy rozgrzewasz, gdy (niby przypadkiem)
W rozmowie o czym innym zsuniesz jakąś szmatkę
By odsłonić, co tylko dla mnie przeznaczone.
Że też można tak bardzo kochać własną żonę,
By nie dobiec do łóżka i by pożądanie
Sobą sycić w fotelu, albo na dywanie...
Jesteś moja, kochana, i duszą, i ciałem
A ja, co Cię ukradkiem, tak jak złodziej brałem
Wciąż jeszcze się zdumiewam, nie mogę uwierzyć,
Że mi dzisiaj to szczęście prawnie się należy.
A prawo to rzecz święta w państwie praworządnym.
Ja mam do Ciebie prawo, jestem Ciebie żądnym,
Ty także mnie pożądasz i masz do mnie prawo.
Więc zajmijmy się teraz najsłodszą zabawą,
A wierszyk niech zostanie taki nieskończony.
Jutro napiszę drugi dla kochanej żony.

Dałem starocie, bo co zaczynam pisać jakiś nowy wiersz wchodzi mi do niego koronawirus, a ja mam już tego dość.

autor

jastrz

Napisany: 2014-03-22 Dodano: 2020-03-23 00:01:20

Ten wiersz przeczytano 994 razy

Oddanych głosów: 20

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie