Wiersz Trupa

"dla siebie (pojutrze)"

Przegrałem wojnę,z życiem swym (tak było)
Coś prędkiego (ze stali), mi do łba strzeliło
Teraz leżę martwy, patrząc w niebo
Nie wiem co?; skąd?; po co? i dlaczego?
Nie obchodzi mnie, że po niebie płyną chmury
I że moją martwą nogę, gryzie kundel bury
Choć niedziela, ja nie pójdę do kościoła
I fakt ten nie dręczy mnie, że ktoś "truchło" na mnie woła
Nie rozmyslam już nad sensem swego życia
Nie chce mi się jeść też nic i nie chce nic do picia
Nie potrzebna mi już będzie, twa pomocna dłoń
Ni perfuma droga, co by moją skryła, trupią woń
Byłem kiedyś kimś (kto był), to dawno było
Już wcale nie pamiętam nic, co się zdarzyło
Nic złego w życiu mym, się już nie skryje
Jejku, przecież nawet nie wiem sam, że tu nie żyję
Nie ogarniam i tego, że już nie ma "tu" żadnego
I że nie wolno mi używać słów, bo nie ma mnie samego
Jestem więc faktycznie tym, który nie jest wcale
Mottem mym (którego nie ma) jest, "Nieskończoność i Dalej"
I będę tak śmiertelnie martwy, już na zawsze
Przez oczy niezamknięte, na świat patrzę
Nie zamknie mi ich nikt, a nawet jeśli...
To nie obejdzie mnie to nic, nic nie przekreśli
Mój trupi wzrok i tak na to, co Jest, jest ślepy
On nicość lustrować chce, bezkresne próżni stepy
Wszystko/Niewszystko, co już wcale nie jest
To dóbr niedoczesnych mych, odzgonny rejestr
Od dziś "Zawsze", znaczy dla mnie "Ja"
żegnam, idę donikąd (by niebyć)
pa.

"Ka jest kołem" Roland z Gilead

autor

Zbooy

Dodano: 2006-10-13 18:19:50

Ten wiersz przeczytano 500 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Obojętny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie