Wiersz - w wierszu ukryty

Leżąc – obłokiem maszeruje ciało;
do serca puka – bijąc głową w mur,
aż do spowiedzi, gdy duszę wezwało
życie – napiętej szubienicy sznur.

Bo tylko blask odbitych okien –
a w nich źrenice – smutnych marzeń:
dla Ciebie lądy, morza szerokie
spod rzęs uśpionych – snu pejzaże.

Nabite szpile, dźwięk lęku nici,
a strach – to tylko poczwara – garbus.
My potrafimy wygrać z życiem –
nikt nam nie skradnie tego skarbu.

Kiedy dla oczu – potok liter,
dla serca – pustka, w której tonie
to, co dla duszy – nieodkryte –
w ciepło odziane – drżące dłonie.

Kiedy niepewność batem strzeli –
(nikt z nas nie lubi tego strzelca)
to tylko droga wśród kolein,
lecz wciąż prowadzi w środek serca,

które na nowo wzrokiem odkryć,
któremu skargi w gruz – pokruszyć –
oczodół zimny, od łez mokry –
ziemia dla rąk i wzrok dla duszy.

Tak Ci las rzeźbi z białej kory
pomniki wspomnień pierwszej wiosny –
gdy pomieszane roku pory
kołyszą w swych ramionach – do snu.

Wzrokiem się karmisz – chwila – glorią,
a czar zdobyty w czterech ścianach -
zamieniasz wniebowzięty Orion
w płacz, który ciąży aż do rana.

Już nie podlewaj rzęs i powiek,
które nikczemnie – szczęście utrą.
Jak każdy – jestem tylko człowiek –
Zobacz, na lustrze oddech – jutro.

Czas niepokoi – czasem wrogim,
czas, kiedy ksiąg stronice puste –
rozpala wierszem serca ogień
rozbija złe zwierciadła luster.

Kwiat, który ręce tworzą – skałą,
istnieć potrafi – przebiśniegi –
zamień w gorące, drżące ciało,
we dwa wezbranej rzeki brzegi.

Bo, co dla rąk jest niedotknięciem,
zaiste – gałąź serca skradnie,
pływak – chociażby w wodach chęci
na dno muliste – nie opadnie.

Zapytaj świata, który trwoni
czas wspólnot, pieszczot, pojednania –
ile jest dłoni w drugiej dłoni,
ile w milczeniu jest kochania?

autor

Pocieszko

Napisany: 2013-01-25 Dodano: 2013-02-17 07:11:06

Ten wiersz przeczytano 858 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Melancholijny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie