Wieś gdzie kruki mówią dobranoc

/gdy usta znajdą się blisko ust,
cienie oplecie bluszcz/

rzeka i wierzby jakby chciały coś powiedzieć
lub doszyć do serca słowa,
których i tak nikt nie usłyszy.

śpią, bo przebudzenie byłoby
dla nich bladym widokiem,
żadną tam zanętą do życia.

tak jak my. powoli zamykamy powieki,
kiedy zmysły przybierają ostatnią fazę choroby, rozprzestrzenia się słodka woń. dominuje półmrok.

zatrzymaj w sobie obraz nadbużańskiego krajobrazu, gdzie wierzby przestały
walczyć z szumem wiatru.
nie potrafią zapomnieć snu i kołysanek sprzed wieku

obejmują nas niczym fikcyjni rodzice.
zachwycają urokiem umierania przed i po nas.
idziemy donikąd. krok po kroku,
pozostawiamy ślady stóp na piaszczystej drodze, nie widać odbicia.

autor

Ewa Kosim

Napisany: 2018-10-11 Dodano: 2018-10-11 15:49:48

Ten wiersz przeczytano 716 razy

Oddanych głosów: 16

Rodzaj Wolny Klimat Ciepły Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie