Wiesz, dlaczego
Kiedyś byłam cała w skowronkach,
aż zły amor złamał mi skrzydło,
lecz pobiegłam ciesząc się łąką,
bo mi życie wcale nie zbrzydło.
Otworzyłam poezji wrota,
wybaczyłam też, bo tak trzeba,
rannej rosie w oczy zaglądam,
rzeźbię drogę mojego nieba.
Nie znam smaku żadnej obrazy,
nie potrafię skrzywdzić człowieka,
chociaż życie wciąż raz za razem,
z jakimś biczem za węgłem czeka.
Nauczyłam się też w pokorze
zbierać gorzkie życia pacierze-
chcę w szczerości Tobie je złożyć,
wiesz dlaczego - po prostu wierzę.
autor
magda*
Dodano: 2013-03-26 07:21:36
Ten wiersz przeczytano 1742 razy
Oddanych głosów: 29
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (31)
To się wie; wierzyć i pokornym być chociaż nie zawsze
jest to łatwe.
Pozdrawiam Cię Magdusiu serdecznie:)
Ja również! nie ma nic ważniejszego nad to, że ja
właśnie WIERZĘ! Pozdrawiam serdecznie:)
- Jak sobie radzisz z psami?
- Doskonale. Zwijam się w kłębek i pozwalam się gryźć.
Przepraszam. Tak mi się skojarzyło.
Wesołych...
Ładny wiersz, optymistycznie nastawia do przeciwności.
Pozdrawiam :)
Ładnie. Miłego dnia.
Piękny wiersz napisany pięknymi uczuciami. Pozdrawiam!
Magdo nie uciekło Ci czasem "w" "w pokorze"?
też nauczyłam się choć nie raz zycie dawało mi duzego
kopniaka
pozdrawiam ciepło:)
Przeczytałam już chyba trzy razy,utożsamiam się w
jakiś dziwny sposób z tym wierszem.Może dlatego,że tez
"po prostu wierzę"Dziękuję za słowo, które duszę
leczy:) Pozdrawiam.E.
i ja wierzę :-) bardzo ładny wiersz :-) (myślę, że
miało być "też w pokorze") pozdrawiam :-)
Wiersz wart zapamiętania +
Ładny wiersz :)
Ładnie Magdo:))
Pieknie:)+
Końcówka wiersza i szczerość w niej ukazana, jest po
prostu rozbrajająca.Piękny wiersz:)))))