Więzień

Samotny więzień z celi numer siedem,

Godzien pogardy- czasami szacunku,

Cierpiący na coś czego nawet nazwać

Przy dobrych chęciach- bardzo trudno.



Czeka na pomoc otoczony kratą,

A 112 wciąż nie odpowiada…



Nie ma już marzeń.



A suchy chleb i kubek zimnej wody

Lepiej smakuje niż tysiące wschodów

I zachodów słońca…



Stara się powstać lecz ciągle nie może,

Odarty z siebie, gorszy brat robaka-

Odrażający i budzący podziw,

Nie wie dlaczego.



I gdy ktoś przyjdzie, nachyli się nad nim

I miłosiernie do niego przemówi,

Ten swoje skrzydła w bezradnym odruchu

Rozłoży- by uciec i zapłonie wstydem.



Nie ma rodziny oprócz paczki fajek,

Które z czułością do siebie przytula-

Zna je po imieniu.



Spotkałem go kiedyś, bardzo dawno temu,

Dzisiaj pocztówkę przysłał mi znad morza-

Bez żadnych widoków…

autor

KUBALSON

Napisany: 2006-12-27 Dodano: 2008-11-13 16:06:32

Ten wiersz przeczytano 708 razy

Oddanych głosów: 4

Rodzaj Biały Klimat Pesymistyczny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie