Wiosenny pan – to ja

Ach jak sobie wspomnę -Ona Opisać jej duszę nie sposób

Jestem z zawodu projektantem
w swoich pracach pragnąłem
zamieniać zimna technikę
w kwiaty ubraną kobietę

Konstrukcje i budowle
pieściłem na desce kreślarskiej
delikatną kreską
by stworzone dzieło pięknym trysło

Umieszczałem detale subtelnie
jak kobiece kształty ciała
główka kształtna, dłonie z alabastru
sylwetka doskonała

Wnosiłem budowle i gmachy
w wyrafinowanych kształtach
że bez trudu widziałem biodra
pierś delikatna kształtna

Biodrom i nogom wysmukłość dodawałem
Wyczarowywałem wieczność
by budowle swą dziewicza rolę spełniały
i swym pięknym oczy zachwycały

Gdy projekt obejmował przedmiot w posuwie
na przykład suwnica w montażowej hali
ona się poruszała po szynach
jak dziewczyna w pięknym ruchu pośladków i tali

Dziś pozostało mi projektować w marzeniach
projektuję bez technicznych symboli
składam w dłoniach i słowach kobietę
która kocha, śmieje się - i czasem w miłości zaboli

Rysuje nadal ołówkiem
i na kartki nanoszę kreski, zygzaki
gdy skończę swe dzieło, spoglądam
ze mnie mistrz nie byle jaki

Bo przez wszystkie lata życia
a było ich, ho, ho sporo
malowałem w wyobraźni
kobiecy polot

Zawsze umieszczałem je w sztalugach
ozdabiając barwnymi pastelami
pozostało mi to do dziś
mówiąc miedzy nami

Wyczarowuje wieczność
moimi zmysłami
będę się w tym pięknie pławił
całymi latami

Za chwil parę wiosna do mnie podejdzie
powie jedno słowo, bądź szarmancki kobiecie
Tulę w dłoni mały bukiecik barwnych frezji
pachnących kobiecą wiosną
dobre mi w tym uczuciu, wiosną radosną

Autor: knipser-slonzok
http://www.slonzok.mojezdjecia.net/blog/

autor

slonzok

Napisany: 2011-03-18 Dodano: 2011-03-20 06:37:41

Ten wiersz przeczytano 492 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie