WIOSENNY SPLIN

Leżę sobie w pościeli, jak hibernowany,
Bandażując cierpliwie swe psychiczne rany
I masując swe nerwy w supły powiązane
Biczem chandry rytmicznie w dni słotne smagane.

Mój kręgosłup wartości znów ma dyskopatię,
A życiowy optymizm wiosenną apatię.
Reumatyzm wygina bliską perspektywę
Zasłaniając widoki na pieniądza niwę.

Stara przeszłość, nieboszczka w żółtej fotografii
Mej przyszłości mądrości już dać nie potrafi,
Ale siostra nadzieja wciąż zwodzi i mami,
Bo ją często podlewam mocnymi trunkami.

autor

KapRysiek

Dodano: 2006-02-28 10:33:39

Ten wiersz przeczytano 436 razy

Oddanych głosów: 10

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie