Wisielec

Oczy puste i niewidzące niczego,
pełne bólu, żalu, nieprzytomne... .
Patrzyły z lustra starego
szukając przeszłości nadaremnie.
Lecz nic już nie ma w odbiciu lustrzanym.
Nie powróci wspomnienie.
Łzy płyną więc strumieniem niepowstrzymanym,
a życia zostało zaledwie mgnienie.
Tylko stopy się w nim teraz odbijają
na stołku z życia postawione.
Na szyi pętlę myśli zaciskają
rozpaczą serca trawione.
I już na krawędzi .
Za chwilę granicę przekroczy.
Aniołów śpiew łabędzi
duszę wisielca otoczy.
Niepoprawny marzyciel do końca.
Odepchnął stopami życie.
W gasnących oczach zachód słońca
W duszy piekielne wycie.

autor

Shadoff

Napisany: 2005-08-20 Dodano: 2005-08-20 15:37:33

Ten wiersz przeczytano 459 razy

Oddanych głosów: 9

Rodzaj Rymowany Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie