Władca lęku

Wzrokiem lęk podąża w ramiona przepaści,
Spada łapczywie już prawie dna chwytając,
Ale wciąż daleko od celu, a dalej nawet
Od twoich oczu,

Zawisł gdzieś pomiędzy w matni strachu,
Tu się czuje najlepiej,
Dojrzewa promieniując uśmiechem nicości,
Sięgającym pozdrowieniem krawędzi przepaści,

Na niej stojąc zachwiejesz się w transie,
Na życzliwość odpowiesz zwątpieniem,
Łzą co do chwili rozpaczliwie kleiła się rzęsy,
Oddasz pokłon władcy poprzez stracenie,

Kolejne już nie prosząc o łaskę,
Potokiem srebrnym podążą za siostrą,
Po kaskadzie zaś w górę wspinać się będzie,
Słowo zachęty dla ciebie...

„Nie widzisz jak pragnę być przy Tobie?
Jak słone łzy stają się słodkie kiedy spadając
Promieniem tulę je do siebie?
Tak Ci osłodzę istnienie nieistnieniem!”

Kiedy właśnie nad czeluścią już miłą,
Lęk w swej postaci obejmuje Cię ramieniem,
By tym razem wspólnie dokonać dzieła,
Ciało w osłabieniu przechyla się twoje,

A wiatr codzienności smaga po twarzy

Podnosi włos z czoła,
Ten zaś opadając,
Uderza ostatnią przyczynę,
Twojego istnienia,

Stawiasz krok nad przepaścią,
Bez zwątpienia,
Stąpając po wietrze, stąpasz po rozpaczy,
Władcy, którego już z tobą nie ma.

Lęk jest nieistnieniem, jeśli dasz mu władzę... znikniesz.

autor

Gajbrasz

Napisany: 2007-05-09 Dodano: 2007-05-09 13:47:12

Ten wiersz przeczytano 483 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Biały Klimat Mroczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie