włamywacz

za górami za lasami
w domu z bielonymi drzwiami
w swoim łożu z baldachimem
Jadzia śni swe sny jadzine

starowinka sen ma dobry
stopy widać jej spod kołdry
pod poduchą śpią dwa koty
z włosów sterczą papiloty

nagle w domu jak nie huknie
jak nie walnie jak nie łupnie
Jadzia siada przerażona
na drzwi patrzy przestraszona
które wnet się uchylają
i intruza obnażają

-Matko Boska, Stanisławie!
Ja na zawał zeszłam prawie!
Co tu robisz tak po nocy?-
pyta Jadzia mrużąc oczy

- Jadziu, Jadziu moja miła!
Tyś już dawno mnie skreśliła,
a ja ciebie tak pożądam,
chociaż na to nie wyglądam.

-Ale wszakże się nie godzi
w naszym wieku „tego” robić.
Przecież już mówiłam tobie,
żeśmy jedną nogą w grobie,
a poza tym, drogi panie,
smaczne mi przerwałeś spanie!

na to Stasiu przed nią klęka
na jej dłoni jego ręka
rzecze: -Nim nas wchłonie ziemia
zróbmy „to” na do widzenia.

Jadzia wzdycha: - No niech będzie,
niech Stanisław tutaj siędzie.
Siada- potem ją całuje
czułe słowa wyszeptuje

koniec tejże opowieści
w głowach waszych się nie zmieści
bo czyż mógł przypuszczać kto
że lat żyli jeszcze sto
w szczęściu czyniąc swe awanse
i miłości dając szansę?

autor

rymatorka

Napisany: 2016-10-26 Dodano: 2016-10-27 14:39:11

Ten wiersz przeczytano 740 razy

Oddanych głosów: 15

Rodzaj Rymowany Klimat Optymistyczny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie