Właściwa

Rok za rokiem, wartko mija,
pod głaz niemy, wpełza żmija.
Bezszelestnie, po cichutku.
Siedzieć będzie aż do skutku

ostrząc zęby na wypadek,
gdyby się pojawił zadek
odsłonięty w naiwności.
Żmija wówczas, bez litości

zęby swoje w niego wbije.
Gdy już sprawdzi, że nie żyje,
zrobi z nim co zrobić trzeba
"niech się dzieje, wola nieba".

Tych kamieni jest i z tysiąc,
lecz nie mogę tego przysiąc,
może być ich znacznie więcej
- powiesz, że coś tutaj kręcę,

bo kamieni są miliony,
a ton ważą sekstyliony.
Mówiąc krótko - zmyślam sobie,
miast wyłuszczyć prawdę tobie.

Prawda - jest jak bobas naga,
uwierz proszę, to nie blaga.
Zwróć uwagę na rzecz jedną
(przy niej - wszystkie inne bledną).

Są wszak głazy - wędrujące,
może nie są ich tysiące,
nie aż dwieście i nie trzysta,
a że są - to oczywista.

- Wędrujące, co ja słyszę?
tym... niech martwią się derwisze,
(te - co gwoździe se wbijają
bólu w tym nie odczuwając).

- Skoro rzekłem, że nie blaga,
pudłem stała się uwaga,
o tych gwoździach zardzewiałych
do przekłucia doskonałych.

Do wspomnianej żmii wróćmy,
spór, o ilość, zaś porzućmy.
Patrz - za oknem, coś się dzieje...
żmija się spod głazu śmieje.



excudit
lonsdaleit

15:12 Sobota, 17 stycznia 2015 - ...

autor

lonsdaleit

Napisany: 2015-01-17 Dodano: 2015-01-17 15:12:10

Ten wiersz przeczytano 1122 razy

Oddanych głosów: 19

Rodzaj Rymowany Klimat Ciepły Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie