Wodnik

Epoka ryby swój byt zakończyła,
Spłynęła w końcu w mętnej już wodzie,
Teraz już wodnik legiony zasila
By ludzi ogromy żyły w swobodzie.

Iluzjo! Ty ludzi z od serc swych odciągasz,
Ryby trzymają ich jeszcze w przeszłości,
Ty głowy i mózgi w granicach swych trzymasz
Nie dajesz doświadczyć radości.

Już wolność nadchodzi, jutrzenka już świta
Jutrzenka co Adam nasz druh o niej pisał,
Brygady znikome pracują usilnie
By człowiek był silny, by był już gdzie indziej.

Bo tylko świadomość pomoże nam w końcu
Otrzymać swe dary, co w górze czekają
Lecz myśli ponurych puchary ogromne
Trza spuścić z rybami, co byt obciążają.

A światło już świeci, tunele już pełne
Lecz spojrzeć należy w ich stronę swym "okiem"
By człowiek otoczył się znów końcem końców,
Strzelił ogromem i światłem wysokiem.

autor

muluc607

Napisany: 2015-12-01 Dodano: 2015-12-02 09:16:40

Ten wiersz przeczytano 1590 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Wiara

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie