WOJOWNICZA PCHEŁKA

W futrze psiaka siedzą kleszcze, o tym kundel nie wie jeszcze.
Że są bardzo wygłodzone, apetyty ich szalone...

Więc się wzięły za kąsanie i tu wyszło zamieszanie.
Pchła co zawsze tu mieszkała, swych rewirów pilnowała.

Był to region tak spokojny, nigdy tu nie było wojny.
Złe ją kleszcze wywołały, po rewirach buszowały.

Pchełka mała i nieśmiała, rady sobie nie dawała.
Walką była wykończona, na "łopatki" rozłożona.

Konfrontacja jest nierówna, wygrać z wrogiem sprawa trudna.
Przed zbójami uciekała, omal nóżki nie złamała.

Strach jej zajrzał prosto w oczy, łapka boli - trudno skoczć.
Myśli, bitwa już przegrana! Płacze biedna załamana...

Jednak z kolan szybko wstaje i złoczyńcom się nie daje.
Poprosiła bąkojada, on ze smakiem ich pozjada.

- Bąkojadzie mój kochany, tyś chirurgiem tutaj zwany.
Oczyść proszę me siedlisko - proszę zostań przy mnie blisko.

Pożyteczna to ptaszyna z insektami rzeź zaczyna.
Jak profesor operuje, wszystkich wrogów wyłuskuje.

Wojowniczka nasza skromna, w swych wyczynach karkołomna.
W sierści psiny się rozsiadła i nareszcie obiad zjadła.

Przysłowiowa mała pchełka w bojach trudnych, była dzielna.
Bitwy może nie wygrała, lecz wojenki nie przegrała.

Pies za pchłami nie przepada, żyć z kleszczami to zagłada!


Zenek 66 Sielski

28-04-2017

Uwagi zawsze mile widziane - zapraszam do czytania i komentowania.

autor

Zenek 66

Napisany: 2014-04-28 Dodano: 2017-04-28 17:12:32

Ten wiersz przeczytano 3158 razy

Oddanych głosów: 54

Rodzaj Bajka Klimat Wesoły Tematyka Dla dzieci Okazje Dzień Dziecka

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie