Wojownik miłości

Wyruszył wojownik w drogę serca daleką
Rozczarował się wielokrotnie widząc stan korytarzy
Stropy powalone, kurz i brud na ścianach
Wszedł wreszcie do dziwnej komnaty
Gdzie wody pełno i biały sufit przeciekający
Nie wiedział, co to i wyszedł a po chwili wrócił
Zrozumiał, że zobaczył łez i smutku stolicę
Wyszedł i ujrzał w dali schody popękane
A u góry pokój w kolorze złota błyszczący
Wszedł i od razu zrozumiał, że to miejsce pragnień.
I szedł dalej po serca korytarzach, widząc wielki bałagan
Gdy już wychodzić miał i zamknąć sera znów bramy
Ujrzał jeszcze coś, a było to dziwne i błyszczące
A był to miś, miś jego lata młodości pamiętający
Wzruszył się wojownik i łzę upuścił na czerwony chodnik
I zrozumiał wtedy świat cały, że serce wojownika
To nie tylko wrogość i złość, lecz też miłość i cnota.

autor

Sebastian

Napisany: 2007-01-10 Dodano: 2007-01-14 12:19:44

Ten wiersz przeczytano 385 razy

Oddanych głosów: 7

Rodzaj Bez rymów Klimat Obojętny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie