wołałam kiedyś do pana

Bardzo wymowny wiersz. Podoba mi się.

tak, trzcina na wietrze, to niezwykle przekonujące, bo
przeciez chwieje się, pochyla, pod wpływem wiatru, ale
rzadko się zdarza by wiatr ją złamał:)

potrzeba ukojenia i pocieszenia jest składnikiem
wiary, i nie ma znaczenia że dla obserwujących z
zewnątrz wygląda to na iluzję. Niektórym osobom zdarza
się jakby wyjść poza siebie i stać się własnym
obserwatorem. Ocenie i refleksji poddane jest wtedy
wszystko co wydaje się ważne. Są tacy, którzy
człowieka stawiają w centrum wszechświata, a własną
osobę w centrum zainteresowania wszechmocnych bóstw.
Pascal powiedział: człowiek jest trzciną na wietrze,
najwątlejszą w przyrodzie, ale trzciną myślącą.
Pozdrawiam.

Dziekuję Państwu za uwagę.

Nureczko nie ma tu literówki, ale Twoja uwaga jest do
zastanowienia:) Dzięki.

Ciekawy wiersz. Pozdrawiam.

Życie ludzkie to przeplatające się zwatpienia z
utwierdzeniami w wierze sytuacjami, bo nasz pobyt tu
na ziemi zależy od tak wielu niewytłumaczalnych
zdarzeń... wiersz piękny, refleksyjny, skłaniający do
przemysleń, pozdrawiam

Acha, "przebierając paciorki z wiarą w moc istnienie "
- czytam "istnienia"; być może to literówka.
Dobrej nocy życzę :)

Piękny wiersz cii_szo.
O trudach, wątpliwościach, (nie)wierze. Treść pisana
jakby ad hoc, a jednak spójna, przemyślana. Nawiązanie
do muszli na początku - kończy wiersz tą samą myślą.
Na temat wiary mam swoje zdanie : Bóg - tak,
instytucja Kościoła - nie.
Rozmawiam z Bogiem - On jest przecież wszędzie,
spowiadam się...drzewom :)
Pozdrawiam

Bardzo ładny wiersz, chociaż bardzo smutny. Utrata
wiary jakoś trudno się z nią pogodzić.
Pozdrawiam

Dziekuję za uwagę. Pozdrawiam:)

Wiele tragicznych chwil przeżyłaś, człowiek głęboko
wierzący oczekuję pomocy w trudnych chwilach...

powąchać co jakiś czas różaniec
Pozdrawiam serdecznie

Cii-szo, byłem dwa razy w takim miejscu jak Ty
jak umierała matka i wnuczka zachorowała na białaczkę,
pomagałem jak mogłem. Ale także z uporem się modliłem
codziennie. Powiedz co można jeszcze zrobić. Mamy
ograniczone możliwości.

Pozdrawiam, wiersz choć smutny to optymistyczny. Cisza
jak ktoś powiedział, najgłośniej krzyczy.

Moim zdaniem wiara jak każde uzależnienie jest
większości ludzi niezbędna do życia. Czują się
odrobinę lepsi, kościół im tłumaczy, że zostali
stworzeni jako grzeszne istoty, niby w imieniu Boga
księża, często bardziej grzeszni, grzechy im
wybaczają, żyć nie umierać. Tylko diabły spoglądając
na to śmieją się do rozpuku. Ja ponad trzy lata temu
zerwałem całkowicie z kościołem. Wierzę, że istnieje
życie po życiu w całkowicie innej kondygnacji w którym
istnieją istoty o wiele mądrzejsze od ludzi, nazywam
ich Siłą Wyższą, oczywiście nie jedno osobową. Od tego
momentu jestem naprawdę szczęśliwym człowiekiem. Nie
boję się śmierci, już trzykrotnie jedną nogą byłem po
drugiej stronie, otrzymywałem jednak polecenie
powrotu, ostatnie po bardzo poważnej operacji głowy.
Od czasu do czasu dziękuję ich wysłannikowi za mądre
rady, które ratowały mi życie. Oczywiście nie modlę
się i o nic nie proszę, gdyż otrzymuję dużo więcej niż
na to zasłużyłem.
Ciekawy, refleksyjny wiersz. Pozdrawiam życząc miłego
wieczoru :)

Mam dużo trudnych chwil w zycium
dramatycznych...rozmawiałam po swojemu...wiem, ze sama
muszę eadzić z losem, chociaz już dwa razy powróciłam
na Ziemie...Czemu, po co...Może, zeby pomagać
innym...nie licząc na nic...
Pozdrawiam serdecznie...