Wołam Pomocy...

I znowu twój niepotrzebny ryk
Ten wściekły, tak bardzo raniący krzyk
Oczy od wódki już krwią zamroczone
A usta ze złości śliną spienione...

Wokoło krząta się schlany dym
I jak tu oddychać? No powiedz mi, czym?
Tam faje, tam piwo, odchody na ziemi
Na twarzy mej widać oznaki zieleni...

Macocha po domu na gaciach lata
Bez zębów, a włosy jej niczym szmata
Nie trawię tej panny, tak mówiąc dosadnie
Dziękować mam za co – że jestem już na dnie

Ukradła mi wszystko co tylko miałam
Dzieciństwo i miłość... Tak bardzo płakałam!
Me ciało żelazkiem nieraz przypalane
A kable i listwy mą krwią przyodziane...

Mamusia robaki tam w ziemi gryzie
A Stary po kątach macochę liże!
Sperma na ścianach – to ja sprzątać muszę
Wciąż wołam pomocy! Bo cierpię katusze...!!!

Rozejrzyj się... Przecież to jest tak blisko Ciebie...

autor

Fiorka

Dodano: 2007-06-28 12:51:34

Ten wiersz przeczytano 594 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Rymowany Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie