Wołanie

Pomóż mi,
przechodniu maszerujący z szeroko zamkniętymi oczami,
prawie się o mnie potknąłeś, a nie zauważyłeś krwawiących mych kolan,
idących po pomoc.
Kapitanie zrzuć dla mnie koło ratunkowe
ze swej łodzi.
Dryfuje na morzu zagubienia,
rekiny śmierci zbliżają się do mnie,
a dla ciebie wciąż jestem niewidoczna, chodź jestem tak blisko i krzyczę,
tonę, ratuj,
chcę żyć,
czy bijące jeszcze serce nie znaczy dziś już nic.
Słońce ty moje
w tobie ostatnia nadzieja,
nie chowaj się więc za chmurami czarnymi,
usłysz jak me serce się wydziera,
jak błaga o pomoc,
bo powoli umiera.
Napełnij je wiarą stworzenia,
nie pozwól mi się poddać,
bo jestem już tego bliska
stojąc jedną nogą na skraju urwiska.

autor

zapalka

Napisany: 2012-09-05 Dodano: 2012-09-05 17:07:59

Ten wiersz przeczytano 420 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Wolny Klimat Pesymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie