Wołanie

Jesienna aura nastraja melancholią...

Wołanie

W blasku słońca drzewa płoną,
na niebie baca z barankiem,
a ja marzę za zasłoną,
poszukuję domu z gankiem...

Nie chcę dłużej być samotna,
słuchać słów co są zagadką,
patrzeć na świat tylko z okna,
być dla kogoś zwykłą gratką.

Moje serce kochać umie,
a i ciało całkiem dobre,
więc ja marzę o monsunie,
który da mi serce chrobre.

Na nic słowa i gadanie,
nawet czułe i ze smakiem,
ale tylko na ekranie,
i te myśli, które ptakiem.

A ja jestem tak realna,
umiem kochać lecz na żywo
i choć dusza jest astralna,
we mnie żarzy mocny żywioł.

Moja droga bliska końca,
to zwyczajny żywot ludzki,
zanim przyjdzie co postrąca,
chcę mieć kogoś do poduszki.

a samotność bywa wtedy dokuczliwa...

autor

Zakochana w wietrze

Napisany: 2019-10-14 Dodano: 2019-10-14 17:31:27

Ten wiersz przeczytano 928 razy

Oddanych głosów: 18

Rodzaj Rymowany Klimat Refleksyjny Tematyka Samotność

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie