wracając do świata łez

przedzieram przez mgłę prawdy
zaciśniętych cierniem ust ciszy
blask płaczących słowami oczu
wyszeptanych w melodie deszczu
głosem zimnym i szorstkim
jak śnieg spędzonej razem zimy

szarym wspomnieniem otulona
sięgam drżącą dłonią dnia
zniszczonej nienawiścią miłości
utopionego szczęścia we łzach
pierwszej nieprzespanej nocy
i wiejącego bólu czułości i ciepła

upadając teraz na twardą ziemie
ściskając w pięści uschłą róże
poczułam żal utraconych marzeń
napełniając strachem myśli
samotnie spędzonego życia
w usłanym kolcami szarym niebie

Prabuty; 04.07.2007rok.

autor

Mooona

Dodano: 2007-07-04 15:26:06

Ten wiersz przeczytano 487 razy

Oddanych głosów: 1

Rodzaj Bez rymów Klimat Smutny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie