Wrzucone monety z głębi...

W nas nic się już nie zmieni

Nieco za domów cieniami, za latarniami w gęstwinie
Słychać nawoływanie,to sezon jabłek zbieranie
Coś z dawnych epok, mnie mało znanych
widziałem je siedząc w stallach tam chłopak z lirą
ubranko na nim wytarte, jak z ludzkiej pamięci
Obraz barwami nęci zwróceni ku sobie, by oboje
tak, tak nas tylko dwoje tam przed laty wrzucone monety
z głębi wyschniętej studni dwa pukle włosów
w bieli i mojej czerni znak naszej miłości
my niezmienni
Przed ołtarzem w świetle świec o złotych płomieniach
w nas uczuć wiele pozostało i nic nie się nie zmienia
Nieco za domów cieniami znaleziona miłość którą
braliśmy pełnymi garściami
Każde uczucie, każdy trel śpiewającego ptaszka
zostawia za sobą ślad jak pieczęć odciśnięty
ślad stopy na mokrej ziemi
uczucie miłości zostało i nikt jej nam nie zmieni.
Każdego dnia bezwiednie, jak ślimak zostawia stróżkę
Idziemy z naszą miłością, zostawiając na zawsze jej cząstkę

Autor:slonzok
Bolesław Zaja

autor

slonzok

Napisany: 2021-01-26 Dodano: 2021-01-26 07:24:42

Ten wiersz przeczytano 490 razy

Oddanych głosów: 5

Rodzaj Rymowany Klimat Radosny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie