wskrzeszyciel snów
sny
wydane na pastwę słońca
podobnie jak książki
skazane na stos
płoną w dostojnym milczeniu
rozpadając się w niebyt
w niepokalanej ciszy
której nie mąci
nawet jedwabny szelest
ustępującej nocy
ja zaś
wędrując samotnie
po bezdrożach świtu
od pogorzeliska do pogorzeliska
wydobywam z popiołów
zwęglone strzępy
i preparuję z ich kości
żałobny inkaust
spisując złamanym piórem
marmurowe treny
którymi wskrzeszam je na powrót
pod postacią
rachitycznych widm
trędowatych cierpieniem
w którym sczezły
wypełniając tym samym
swoje przeznaczenie
i
pustkę wieczności
autor
dark apostle
Dodano: 2017-12-08 23:04:09
Ten wiersz przeczytano 429 razy
Oddanych głosów: 4
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (3)
Ciekawie zapełniasz tę pustkę,
fajne metafory, podoba mi się Twój styl Autorze,
dobrze, że wprawdzie z poślizgiem Ciebie odkryłam.
Pozdrawiam serdecznie:)
ciekawie - metaforycznie bardzo! ale zwróć uwagę -
teoretyczne ostanie zdanie ciągnie się przez pół
wiersza...
Bardzo ciekawy, refleksyjny wiersz, pozdrawiam :)