Współczesnej modlitwa dla...

„Rzeczą człowieka jest walczyć, a rzeczą nieba - dać zwycięstwo”

Jakże też można zapomnieć Traka dzielnego
Co prawie dobiegłszy kresu życia swego
W ostatniej chwili z egipskiej kopalni odratowany
I przez Batiatusa do szkoły gladiatorów dany

Z początku biernie znosił ciężkie ciosy
Po czasie jednak zapragnął zmienić niewolników losy

I tak bunt wywołany przez jednego
Przyniósł niemal klęskę niezwyciężonego ludu rzymskiego
Gdyż u boku Traka wnet setki stanęły
Ludzi, w których pragnienia wolności górę wzięły

Zadrżał Rzym Wielki w posadach, gdy wojska tych słabych
"mówiących narzędzi", bez praw żadnych, niby kundli bladych
Miast zaraz na wstępie klęskę ponieść srogą
Zwycięską ręką wyszli, legionów pożogą

Bowiem całą armię Spartacus zniszczył śmiały
Dla swej myśli bystrej zdobywszy zaś chwały

Rzymian lęk ogarnął, bo wnet urósł w siłę
Lecz wtedy Kriksos krzyknął: Ja Rzymian pobiję!
Sam ze swymi ludźmi pokonam łajdaków!
Skoro już liczyć nie mogę na tchórzliwych Traków!

Lecz mądry Spartacus, niezwiedziony glorii płochą chwałą
Wiedział, że to przeprawa na Sycylię jest nadzieją stałą
Że to tam jego ludzie będą żyć wolnością
Zaś marsz na Wieczne Miasto jest zbyt niebezpieczną ewentualnością

I zginął Kriksos butny ze swymi rodakami
Śmierć odnalazłszy między pychy zakusami

Spartacusa żal ogarnął, smutek serce ścisnął
Gdy przyjaciela zwłoki odnalazł; lecz gniew ledwie błysnął
I wnet zduszony został; gdyż wiedział Trak dzielny
Że plan marszu na miasto nadal jest daremny

Więc chciał na Sycylię ludzi swych wyprawić
By kresem niewoli nareszcie ich zbawić

I za całe złoto kupił wierność człeka
Co go za podłą zdradę niech ból wieczny czeka

(Sycylijski pirat bowiem, łajdak jakich mało
Tchórz najobrzydliwszy, by ujść z Rzymu cało
Złamał dane słowo, wydał tych bezbronnych
Wziął swoje srebrniki, kupił śmierć niewolnych)

Tak więc nieświadomie wnet w pułapkę weszli
Między dwóch silnych wodzów; na dodatek wieści
Ich dobiegły straszliwe - bo sam Gnejusz Pompejusz
Także ku nim bieżył, niosąc rychłą śmierć wielu

Miał on bowiem ludzi olbrzymie oddziały
I był przy tym w tym czasie pierwszym synem chwały
Zwycięzcą niepoślednim, każdej wojny panem
Stąd i Rzymian nadziei stał się szambelanem

Straszna była to walka; krwawa jatka prawych
Których jedyną zmazą było życia bez obawy
Pragnienie; i myśl o wolności
Tej słodkiej, tej najdroższej, tej od maleńkości
Danej każdej istocie z racji narodzenia
Co nie patrzy na klasę i nie liczy mienia

I tak wzdłuż Via Appia szereg krzyży stanął
Sześciu tysięcy powstańców, niepohamowaną
Nienawiścią i strachem okrutnie zabitych
W szorstkich drzewców powierzchnię ciężką ręką wbitych

Trak zaś zginął na polu; w samym sercu pożogi
Zamarł umysł i serca umarły ciche dialogi
Zgasły wszelkie nadzieje, marzenia i plany
Został jednak człek Wielki, bo - zapamiętany

Chociaż więc bez zwycięstwa
Niechaj przemówią czyny
I silnym głosem dowiodą
Że w Traku nie było winy

autor

sol89

Napisany: 2009-08-26 Dodano: 2009-08-26 01:53:03

Ten wiersz przeczytano 1124 razy

Oddanych głosów: 22

Rodzaj Nieregularny Klimat Melancholijny Tematyka Na dobranoc

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie