Wspomnienie
Pamiętasz te chwile gdy tylko we dwoje
Skrzydła zabawy wznosiły nas razem?
Kredki malowały nam życzenia Twoje
A klocki budowały światy z naszych
marzeń?
Śpiewałaś i brykałaś, bez wstydu,
szaleńczo
Nie istniał czas gdy byłaś mi obok
Córka i jej tata idący za rękę
Blisko... i tylko wtedy ze sobą...
Twój dziecinny świat zza mgły ledwo
widać
Śmiechu oraz uczuć liczyć nikt nie
musiał
Doroślejesz codziennie i dojrzewasz,
chyba...
Moja piękna i mądra córeczka - Dagusia
A teraz codzienność mą goni tęsknota
Boś Ty daleko, a ja jeszcze dalej
I myśl taka w głowie ciągle mi się mota:
Czy dzieciństwa twego obrazy ocalę?
Dla Dusi
autor
Toneron
Dodano: 2013-03-25 21:07:28
Ten wiersz przeczytano 1409 razy
Oddanych głosów: 19
Aby zagłosować zaloguj się w serwisie
Komentarze (11)
Dzieci są naszym dziedzictwem. Pięknie piszesz o
swojej córce.
Bardzo ładny wiersz.
Pozdrawiam:)
Ładny, wzruszający wiersz, wypełniony czułą miłością
rodzicielską. Pozdrawiam :)
Wzruszający wiersz...
Te obrazy będą w Tobie, w tym samym zakątku duszy,
gdzie ojcowska miłość pomieszkuje..
Piękny wiersz, wzruszyłam się...
Wzruszający obraz zachowany w pamięci i w
wierszu.Dzieci rosną na szczęście i niestety - taka
kolej rzeczy, ale dziecmi są zawsze, póki mają
rodziców...
Przepięknie...
Pięknie opisałeś miłość ojca do córki...i z pewnością
ocalisz obraz z dzieciństwa właśnie przez swą
miłość:)))
Bardzo ładnie, mimo drobnych zaburzeń rytmu. Obrazy
dzieciństwa córki ocalone w wierszu. Dobrej nocy.
Zawsze mnie zadziwia miłość ojca. Pozdrawiam!
Wzruszający...