Wspomnienie Bieszczad

Dla tych którzy kochaja te góry tak samo jak ja... czyli uczestników obozu harcerskiego w Wołosatem

Jak stado huculskich koni,
Wiatr bębnił kroplami deszczu o dach namiotu...
Zbliżał się poranek..
Na ciele czuc było oddech nocnej burzy,
Wtulona w ciepło Twoich ramion
Rozkoszowałam się szemrzącym cicho potokiem...
Tam w Wolosatem...

Ognista kula ospale wytoczyła się ponad inwersyjny horyzont,
Spod krzyża zamachał mi ledwo widoczny turysta,
Który wszedł tam aby powitać dzień..

Jak tu cicho...
Gwizdek!Pobudka!Apel!Śniadanie!
Roześmiane twarze
Codzienna gonitwa z czasem
Plecak, kapelusz, kanapka,
Hej w góry! w pogoni za...
zapomnieniem, samotnością..
Moja cicha pustelnia...

A później juz tylko zapach wiatru,
Zmęczenie skroplone na nagich od problemów plecach..
Las, drzewa i wciąż do przodu...
Ach!połonina- wolność, wytchnienie...

Cichym akordom wtórują świerszcze
Języki ognia oplatające bierwiona czasu i zapomnienia...
W powietrzu wisi rosa radości i zamyślenia..
Milkniemy w zadumie i pokorze,
Przed majestatem tego piękna...
Noc, bieszczadzka noc-
Tylu wrażeń nikt nie spamięta...

Kto pojedzie raz w Bieszczady ten albo się w nich zakocha i będzie wciąż powracał, albo nigdy już ich nie odwiedzi!

autor

Bestia

Napisany: 2004-11-17 Dodano: 2004-11-18 11:35:33

Ten wiersz przeczytano 690 razy

Oddanych głosów: 3

Rodzaj Wolny Klimat Melancholijny Tematyka Przyroda

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie