Wspomnienie o miłości - las

Szedłem drogą przez las w którym drzewa ludzkim głosem mówią,

Słyszałem krzyki - ból i cierpienie - drzewa liście swe gubią

A malutkie krople deszczu spadały na suche niezgrabne konary

Które więcej zła, niż prawdziwej miłości przez te lata widziały



Zimny podmuch wiatru niszczy resztę prawdziwych uczuć

Nie patrząc za siebie, głupców wyśmiewa, że jeszcze wierzą

W miłość szlachetna bez skazy. Zabrać a nie oddać, otruć

Każdego kto miał nadzieje, niech w co innego uwierzą



Są tak słabe, że można je spalić na stosie, z dymem puścić

Naiwne gałązki, szukały życia pędy nowe pokazując światu

Tak złemu, obcemu im, może lepiej byłoby je uśpić

I zostawić w niewiedzy, nikt nie pozna ich prawdziwego smaku



Koniec taki sam jak każdy inny, upadek pierwszy- lecz wstałem

Mając nadzieję na zmianę. Zamykam oczy i patrzę na te drzewa

Oczami duszy, tam był ogród miłości który bardzo kochałem

Zostały tylko suche marzenia, cisza... już prawie nic nie ma

autor

grzesiek149

Dodano: 2009-10-28 20:08:47

Ten wiersz przeczytano 629 razy

Oddanych głosów: 2

Rodzaj Sylabotoniczny Klimat Smutny Tematyka Miłość

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie