Wspomnienie o panu Ignacym

Nigdy wcześniej nie spotkałam tak proście szczęśliwego człowieka. Dzięki, panie Ignacy!

Kochany Ignacy,
Pamiętasz, gdy przyszłam do ciebie
W białych lakierkach od mamy.
Pogłaskałeś złote warkocze,
Obiecałeś nauczyć mnie świata.
Taki sam, chociaż minęły lata..
A ja zawsze byłam małą,
Zagubioną dziewczynką.

Kochany Ignacy,
Kupowałeś mi sukienki pstrokate,
Których nie nosiłam wcale..
Człowiek drąży w ziemi głęboko,
Cywilizacja jest już trochę za stara
Na kolorowe wstążki.

Kochany Ignacy,
Śpiewałeś mi o chłopcach malowanych, pamiętam
O żołnierzykach z ołowiu, piosenki wojskowe
A ja uśmiechałam się pobłażliwie,
Bo teraz świat się patriotyzmu oducza
Wtórując kulturze internacjonalnej.

Kochany Ignacy,
Tylko ty tak mówiłeś o Bogu
I o aniołach Jego, niebieskich,
Słonecznych istotach bezcielesnych
Mawiałeś, że nie trzeba wierzyć, kiedy się wie.
A ja pytałam o dowód, wzór na wyprowadzenie,
chłodnym wzrokiem naukowca-
Ty wiesz, że ja jeszcze nie wiem.

Kochany Ignacy,
Ty nawet o śmierci mówiłeś pogodnie
Że trzeba umierać dobrze, że trzeba umierać godnie..
Odszedłeś wesół, nową się ciesząc przygodą.
W szafie zostały twoje stare oficerki.

Brakuje mi pana, panie Ignacy.

autor

Rutka

Napisany: 2006-06-14 Dodano: 2007-02-22 17:55:16

Ten wiersz przeczytano 434 razy

Oddanych głosów: 6

Rodzaj Bez rymów Klimat Optymistyczny Tematyka Życie

Aby zagłosować zaloguj się w serwisie